Vijf jaar gledeen stopte Saadi Neil Douglas-Klotz met zijn artikelen over ‘the Deeper Side of Dance’ in het Internationale Tijdschrift voor de Dansen voor Universele Vrede. In zij laatste artikel kijkt hij terug op de ontwikkeling van de Dansen, die – zoals in het visioen van Samuel Lewis – begonnen als een klein bergbeekje en zich uiteindelijk ontwikkelden tot een grote, brede rivier die uitmondt in een oceaan.“Aan het eind van de jaren 70”, schrijft Saadi, “hadden we vooral veel Hindoe- en Soefidansen en één of twee dansen uit andere tradities”.

Met Tasnim Hermila Fernandez richt hij in 1982 het ‘International Netwerk for Dances of Universal Peace’ (INDUP) op. En hoewel de Dansen zich in korte tijd over de hele wereld verspreidden was dat niet het doel van INDUP. “It was simply to allow the Dances to grow into new forms, expressing a greatly range of spiritual traditions. (…) Unbelievable though it may seem, we began the entire Dance Network in 1982 with $500.00 and a mailing list that fit on five letter-sized sheets of labels. The people who have been touched by the Dances and Walks since then probably number at least a million.” Saadi zag het als een uitdaging om in zijn workshops en trainingen zo min mogelijk Soef-terminologie te gebruiken om zo de dansen open te stellen voor teksten en melodieën uit veel verschillende spirituele tradities. En tegelijkertijd trouw te blijven aan de geschiedenis van de voorouders van de Dansen en een transmissie door te geven die niet in woorden valt uit te drukken.

In overeenstemming met zijn Soefiwortels trok het Dans-Netwerk onafhankelijk denkende mensen aan, die over het algemeen afkerig waren van pogingen om de Dansen te over-organiseren. “I feel”, schrijft Saadi, “this is helpful for both the Dances as well as for the communities and nations in which they play a part. Each has its own flavor, its own gifts to offer, its own way of organizing, which may be very different from what happens in each country or from what we did in the beginning in the USA”. Dan spreekt Saadi de hoop uit dat we niet gaan proberen om hals over kop nieuwe dansen te ontwikkelen, waarvan de bewegingen nogal afleidend zijn of zelfs irrelevant om ons te helpen het unieke van een spirituele traditie of van een speciale heilige zin te voelen. We hebben geen behoefte aan ‘meaningless dexterities (behendigheden) of the body’, zoals Ruth St. Denis het noemde. “In het potentieel, dat Murshid Samuel Lewis ons aanbiedt, kunnen het in elkaar vloeien van muziek, gevoel en beweging net zo naadloos en krachtig zijn, als de woordenloze eenheid-in-verscheidenheid waar we naar streven”.

Saadi  kreeg veel dansen door; hij ‘plukte’ ze – zoals Ruth St. Denis dat kon en Samuel Lewis dat van haar geleerd had – uit de Kosmos. Hij ontwikkelde veel dansen, vooral heel veel dansen gebaseerd op de ‘Aramese Woorden’ die Jezus sprak, zoals Het onze Vader, (http://www.youtube.com/watch?v=J_mFa-B1wys) de Zaligsprekingen, de Ik Ben uitspraken, etc. (Ga naar http://www.abwoon.com en klik op library voor de dansbeschrijvingen en podcasts). Toen iemand Saadi eens vroeg hoe hij toch al die dansen kon maken, antwoordde hij: “Oh, dat is heel eenvoudig: ‘Gebruik ons voor het doel dat Uw Wijsheid kiest’ *) en heel veel hard werk.

*) Gebed van Hazrat Inayat Khan